APPENDICES - OF THE RAMAYANA
Dec 26, 2018 12:33:55 GMT 1
Post by Anne Terri on Dec 26, 2018 12:33:55 GMT 1
APPENDICES - OF THE RAMAYANA
"GOD'S LIVING BIBLE ---- THE THIRD TESTAMENT ----- RESEARCH LIBRARY" ©*
THE RÁMÁYAN OF VÁLMÍKI
Translated into English Verse
BY
RALPH T. H. GRIFFITH, M. A.,
[(Ralph Thomas Hotchkin Griffith), b. 1826 d. 1906]
PRINCIPAL OF THE BENARES COLLEGE
London: Trübner & Co.
Benares: E. J. Lazarus and Co.
[1870-1874]
RAMAYANA-
APPENDICES
Pages 509-523
p. 509
RAVAN DOOMED.
SECTION XIII.
Afterwards Rishya-shringa said again to the King "I will perform another sacrificial act to secure thee a son." Then the son of Vibhanduka, of subdued passions, seeking the happiness of the king, proceeded to perform the sacrifice for the accomplishment of his wishes. Hither were previously collected the gods, with the Gandharvas, the Siddhas and the sages, for the sake of receiving their respective shares, Brahma too, the sovereign of the gods, with Sthanoo, and Narayana, chief of beings and the four supporters of the universe, and the divine,mothers of all the celestials, met together there. To the Ushwa-medha, the great sacrifice of the magnanimous monarch, came also Indra the glorious one, surrounded by the Muroots. Rishya-shringi then supplicated the gods assembled for their share of the sacrifice (saying), "This devout king Dusha-rutha, who, through the desire of offspring, confiding in you, has performed sacred austerities, and who has offered to you the sacrifice called Ushwa-medha, is about to perform, another sacrifice for the sake of obtaining sons. To him thus desirous of offspring be pleased to grant the blessing: I supplicate you all with joined hands. May he have four sons, renowned through the universe." The gods replied to the sage's son supplicating with joined hands, "Be it so: thou, O brahman, art ever to be regarded by us, as the king is in a peculiar manner. The lord of men by this sacrifice shall obtain the great object of his desires. Having thus said, the gods preceded by Indra, disappeared.
They all then having seen that (sacrifice) performed by the great sage according to the ordinance went to Prajapati the lord of mankind, and with joined hands addressed Bráhma the giver of blessings, "O Brháma, the Rakshas Ravana by name, to whom a blessing was awarded by thee, through pride troubleth all of us the gods, and even the great sages, who perpetually practise sacred austerities. We, O glorious one, regarding the promise formerly granted by thy kindness that he should be invulnerable to the gods, the Danuvas and the Yukshas have born (sic) all, (his oppression); this lord of Rakshases therefore distresses the universe; and, inflated by this promise unjustly vexes the divine sages, the Yukshas, and Gandhavras, the Usooras, and men: where Ravana remains there the sun loses his force, the winds through fear of him do not blow, the fire ceases to burn; the rolling ocean, seeing him, ceases to move its waves. Vishruvna, distressed by his power, has abandoned Lanka and fled. O divine one save us from Ravana, who fills the world with noise and tumult. O giver of desired things, be pleased to contrive a way for his destruction."
Bruhma thus informed by the devas, reflecting, replied, Oh! I have devised the method for slaying this outrageous tyrant. Upon his requesting, "May I be invulnerable to the divine sages, the Gandharvas, the Yakshas, the Rakshasas
p. 510
and the serpents," I replied "Be it so."This Rakshus, through contempt, said nothing respecting man; therefore this wicked one shall be destroyed by man. The gods, preceded by Shukra, hearing these words spoken by Bruhmá, were filled with joy.
At this time Vishnoo the glorious, the lord of the world, arrayed in yellow, with hand ornaments of glowing gold, riding on Vinuteya, as the sun on a cloud, arrived with his conch, his discus, and his club in his hand. Being adored by the excellent celestials, and welcomed by Bruhma, he drew near and stood before him. All the gods then addressed Vishnoo, "O Mudhoo-sooduna, thou art able to abolish the distress of the distressed. We intreat thee, be our sanctuary, 0 Uchyoota." Vishnoo replied, "Say, what shall I do?" The celestials hearing these his words added further. "The virtuous, the encourager of excellence, eminent for truth, the firm observer of his vows, being childless, is performing an Ushwamedha for the purpose of obtaining offspring. For the sake of the good of the universe, we intreat thee, O Vishnoo, to become his son. Dividing thyself into four parts, in the wombs of his three consorts equal to Huri, Shree, and Keertee, assume the sonship of king Dusha-rutha, the lord of Uyodhya, eminent in the knowledge of duty, generous and illustrious, as the great sages. Thus becoming man, O Vishnoo, conquer in battle Ravuna, the terror of the universe, who is invulnerable to the gods. This ignorant Rakshus Ravuna, by the exertion of his power, afflicts the gods, the Gundhurvas, the Siddhas, and the most excellent sages; these sages, the Gundhurvas, and the Upsaras, sporting in the forest Nunduna have been destroyed by that furious one. We, with the sages, are come to thee seeking his destruction. The Siddhas, the Gundhurvas, and the Yakshas betake themselves to thee, thou art our only refuge; O Deva, afflicter of enemies, regard the world of men, and destroy the enemy of the gods."
Vishnoo, the sovereign of the gods, the chief of the celestials, adored by all beings, being thus supplicated, replied to all the assembled gods (standing) before Bruhma, "Abandon fear; peace be with you; for your benefit having killed Ravuna the cruel, destructively active, the cause of fear to the divine sages, together with all his posterity, his courtiers and counsellors, and his relations, and friends, protecting the earth, I will remain incarnate among men for the space of eleven thousand years."
Having given this promise to the gods, the divine Vishnoo, ardent in the work, sought a birth-place among men. Dividing himself into four parts, he whose eyes resemble the lotos and the pulasa, the lotos petal-eyed, chose for his father Dusha-ratha the sovereign of men. The divine sages then with the Gundhurvas, the Roodras, and the (different sorts of) Upsaras, in the most excellent strains, praised the destroyer of Mudhoo, (saying) "Root up Ravuna, of fervid energy, the devastator, the enemy of Indra swollen with pride. Destroy him, who causes universal lamentation, the annoyer of the holy ascetics, terrible, the terror of the devout Tupuswees. Having destroyed Ravuna, tremendously powerful, who causes universal weeping, together with his army and friends, dismissing all sorrow, return to heaven, the place free from stain and sin, and protected by the sovereign of the celestial powers."
Thus far the Section, containing the plan for the death of Ravuna.
CAREY AND MARSHMAN.
p. 511
CAPUT XIV.
RATIO NECANDI RAVANAE EXCOGITATA.
Prudens ille, voluminum sacrorum gnarus, responsum quod dederat aliquamdiu meditatus, mente ad se revocata regem deuno est effatus: Parabo tibi aliud sacrum, genitale, prolis masculae adipiscendae gratia, cum carminibus in ATHARVANIS exordio expressis rite peragendum. Tum coepit modestus Vibhândaci filius, regis commodis intentus, parare sacrum, quo eius desiderium expleret. Lam'antea* eo convenerant, ut suam quisque portionem acciperent, Di cum fidicinum coelestium choris, Beatique cum Sapientibus; Brachman Superûm regnator, Sthânus nee non augustus Nârâyanus, Indrasque alraus, coram visendus Ventorum cohorte circumdatus, in magno isto sacrificio equino regis magnanimi. Ibidem vates ille deos, qui portiones suas accipiendi gratia advenerant, apprecatus, En!* inquit, hicce--ex Dasarathus filiorum desiderio castimoniis adstrictus, fidei plenus, vestrum numen adoravit sacrificio equino. Nunc iterum accingit se ad aliud sacrum peragendum: quamobrem aequum est, ut filios cupienti vos faveatis. Ille ego, qui manus supplices tendo, vos universos pro eo apprecor: nascantur ei filii quatuor, faina per triplicem mundum clari. Divi supplicem vatis filium invicem affari: Fiat quod petis! Tu nobis, virsancte, imprimis es venerandus, nec minus rex ille; compos fiet voti sui egregii hominum princeps. Ita locuti Dî Indra duce, ex oculis evanuerunt.
Superi vero, legitime in concilio congregati. BRACHMANEM mundi creatorem his verbis compellarunt: Tuo munere auctus, O Brachman! gigas nomine Râvanas, prae superbia nos omnes vexat, pariterque Sapientes castimoniis gaudentes. A te propitio olim ex voto ei hoc munus concessum fuit, ut ne a diis, Danuidis, Geniisve necari posset. Nos, oraculum tuum reveriti, facinora eius qualiacunque toleramus. At ille gigantum tyrannus ternos mundos gravibus iniuriis vexat Deos, Sapientes, Genios, Fidicines coelestes, Titanes, mortales denique, exsuperat ille aegre cohibendus, tuoque munere demens. Non ibi calet sol, neque Ventus prae timore spirat, nec flagrat ignis, ubi Râvanas versatur. Ipse oceanus, vagis fluctibus redimitus, isto viso stat immotus; eiectus fuit e sede sua Cuvêrus, huius robore vexatus. Ergo ingens nobis periculum imminet ab hoc gigante visu horribili; tuum est, alme Parens! auxilium parare, quo hic deleatur. Ita admonitus ille a diis universis, paulisper meditatus, Ehem!* inquit, hancce inveni rationem nefarium istum necandi. Petierat is a me, ut a Gandharvis, a Geniis, a Divis, Danuibus Gigantibusque necari non posset et me annuente voto suo potitus est. Prae contemptu vero monstrum illud homines non commemoravit: ideo ab homine est necandus: nullum aliud exstat leti genus, quod ei sit £atale. Postquam audiverant gratum hunc sermonem BRACHMANIS ore prolatum, Di cum duce suo Indra summopere gaudio erecti sunt. Eodem temporis momento Vishnus, istuc accessit, splendore insignis, concham, discum et clavum manibus gestans, croceo vestitu, mundi dominus, vulturis Vinateii dorso, sicuti sol nimbo, vectus, armillas ex auro candente gerens, salutatus a Superûm primoribus. Quem laudibus celebratum reverenter Dî universi compellarunt. Tu animantium afflictorum es vindex, Madhûs interfector! quamobrem nos afflicti te apprecamur. Sis praesidio nobis numine tuo inconcusso. Dicite, inquit Vishnus, quid pro vobis facere
p. 512
me oporteat. Audito eius sermone, Di hunc in modum respondent: Rex quidam, nomine Dasarathus, austeris castimoniis sese castigavit, litavit sacrificio equino, prolis cupidus et prole carens. Nostro hortatu tu, Vishnus, conditionem natorum eius subeas: ex tribus eius uxoribus, Pudicitiae, Venustatis et Famae similibus, nasci velis, temetipsum quadrifariam dividens. Ibi tu in humanam naturam conversus Râvanam, gravissimam mundi pestem, diis insuperabilem, O Vishnus! proelio caede. Gigas ille vecors Râvanas Deos cum Fidicinum choris, Beatos et Sapientes praestantisslmos vexat, audacia superbiens. Etenim ab hoc furioso Sapientes Fidicines et nymphae, ludentes in Nandano viridario, sunt proculcati. Tu es nostrum omnium summa salus, divine bellator! Ut deorum hostes extinguas, ad sortem humanam animum converte. Augustus ille Nârâyanus, diis hunc in modum coram hortantibus, eosdem apto hoc sermone compellavit: Quare, quaeso, hac in renegotium vestrum a me potissimum, corporea specie palam facto, est peragendum *? *aut unde tantus vobis terror fuit iniectus? His verbis a Vishnû interrogati Dî talia proferre: Terror nobis instat, O Vishnus! a Râvana mundi direptore; a quo nos vindicare, corpore humano assumpto, tuum est. Nemo alius coelicoiarum praeter te hunc scelestum enecare potis est. Nimirum ille, O hostium domitor! per diuturnum tempus sese excruciaverat severissima abstinentia, qua magnus hicce rerum Parens propitius ipsi redditus est, Itaque almus votorum sponsor olim ei concessit securitatem ab ommibus animantibus. hominibus tamen exceptis. Hinc ilium, voti compotem, non aliunde quam ab homine necis perículum urget: tu ergo, humanitate assumpta eum intertice. Sic monitus Vishnus, Superûm princeps, quem mundus univerans adorat, magnum Parentem oeterosque deos, in concilio congregatos, recti auctores, affatur: Mittite timorem; bene bobís eveniat! Vestrae salutis gratia, postquam praelio necavero Râvanam cum filiis nepotibusque, cum amicis, ministris, cognatis socusque, crudelem istum aegre cohibendum, qui divinis Sapientibus terrorem *incutit, per decem millia annorum decies centenis additis, commorabor in mortalium sedibus, orbem terrarum imperio regens. Tum divini sapientes et Fidicines conjuncti cum Rudris nympha, rumque choris celebravere Madhûs interfectorem hymnis, quales sedem aetheriam decent.
"Râvanam ilium insolentem, acri impetu actum, superbia elatum, Superûm hostem, tumultus cientem, bonorum piorumque pestem, humanitate assumpta pessumdare tuum est."
SCHLEGEL.
CAPITOLO XIV.
IL MEZZO STABILITO PER UCCIDERE RÁVANO.
Ma Riscyasringo soggiunse poscia al re: T'appresterò io un altro rito santissimo, genitale, onde tu conseguisca la prole che tu bramí. E in quel punto stesso il saggio figliulo di Vibhândaco, iutento alia prosperità del re, pose mano al sacro rito per condurre ad effetto il suo desiderio. Già erano prima, per ricevere ciascuno la sua parte, quí convenuti al gran sacrifizio del re magnanimo l'Asvamedha, í Devi coi Gandharvi, i Siddhi e i Muni, Brahma Signor dei Sari, Sthânu e l' Augusto Nârâyana, i quattio custudi dell' universo e le Madri degli Iddn, i Yacsi insieme cogli Dei, e il sovrano, venerando Indra, visibile, circondato
p. 513
dalla schiera dei Maruti. Quivi così parlò Riscyasr'ingo agli Dei venuti a partecipare del sacrifizio: Questo è il re Dasaratha, che per desiderio di progenie già s' astrinse ad osservanze austeré, e testè pieno di fede ha a voi, O eccelsi, sacrificato con un Asvamedha. Ora egli, sollecito d' aver figli, si dispone ad adempiere un nuovo rito; vogliate essere favorevole a lui che sospira progenie. lo alzo a voi supplici le mani, e voi tutti per lui implor'o: nascano a lui quattro figli degni d'essere celebrati per tre mondi. Risposero gli Dei al supplichevole tigliuolo del Risci: Sia fatto ciò che chiedi; a te ed al re parimente si debbe da noi, O Brahmano, sommo pregio; canseguirà il re per questo sacro rito il suo suppremo desiderio. Ciò detto disparvero i Numi preceduti da Indra.
Poichè videro gli Dei compiersi debitamente dal gran Risci l'oblazione, venuti al cospetto di Brahma facitor del mondo, signor delle creature, così parlarono reverenti a lui dator di grazie: O Brahma, un Racsáso per nome Râvano, cui tu fosti largo del tuo favore, è per superbia infesto a noi tutti e ai grandi Saggi penitenti. Un di, O Nume, augusto, tu propizio a lui gli accordasti il favore, ch' egli bramava, di non poter essere ucciso dagli Dei, dai Dânavi nè dai Yacsi: noi venerando i tuoi oracoli, ogni cosa sopportiamo da costui. Quindi il signor dei Racsasi infesta con perpetue offese i tre mondi, i Devi, i Risci, i Yacsi ed i Gandharvi, gli Asuri e gli uomini: tutti egli opprime indegnamente inorgoglito pel tuo dono. Colà dove si trova Râvano, più non isfavilla per timore il sole, più non spira il vento, più non fiammeggia il fuoco: l' oceano stesso cui fan corona i vasti flutti, veggendo costui, tutto si turba e si commuove. Stretto dalla forza di costui e ridotto allo stremo dovette Vaisravano abbandonare Lancâ. Da questo Râvano, terror del mondo, tu ne proteggi, O almo Nume: degna, O dator d'ogni bene, trovar modo ad estirpar costui. Fatto di queste cose conscio dai Devi, stette alquanto meditando, poi rispose Brahma: Orsù! è stabilito il modo onde distruggere questo iniquo. Egli a me chiese, ed io glieì concessi, di non poter essere ucciso dai Devi, dai Risci, dai Gandharvi, dai Yacsi, dai Racsasi nè dai Serpenti; ma per disprezzo non fece menzione degli uomini quel Racso: or bene, sarà quell' empio ucciso da un uomo. Udite le fauste parole profferte da Brahma, furono per ogni parte liete gli Iddii col loro duce Indra. In questo mezzo qui sopravvenne raggiante d'immensa luce il venerando Visnu, pensato da Brahma nell' immortal sua mente, siccome atto ad estirpar colui; Allora Brahma colla schiera de' Celesti così parlò a Visnu: Tu sei il conforto delle gente oppresse, O distruttor di Madhu: noi quindi a te supplichiamo afflitti: sia tu nostro sostegno, O Aciuto. Dite, loro rispose Visnu, quale cosa io debba far per voi; e gli Dei, udite queste parole, cosi soggiunsero: Un re per nome Dasaratha, giusto, virtuoso, veridico e pio, non ha progenie e la desidera: ei già s' impose durissime penitenze, ed ora ha sacrificato con un Asvamedha: tu, per nostro consiglio, O Visnu, consenti a divenir suo figlio: fatte di te quattro parti, ti manifesta, O invocato dalle genti, nel seno delle quattro sue consorti, simili alla venusta Dea. Così esortato dagli Dei quivi presenti, l'augusto Nârâyana loro rispose queste opportune parole: Quale opra s'ha da me, fatto visible nel mondo, a compiere per voi, O Devi? e d'onde in voi cotal terrore? Intese le parole di Visnu, così risposero gli Dei: ll nostro terrore, O Visnu, nasce da un Racsaso per nome Râvano, spavento dell' universo. Vestendo umano corpo, tu debhi esterminar costui. Nessuno fra i Celesti, fuorchè tu solo, è valevole ad uccidere quell' iniquo. Egli, O domator de' tuoi nemici, sostenne per lungo tempo acerbissime
p. 514
macerazioni: per esse fu di lui contento l'augusto sommo Genitore: a un di gli accordò propizio la sicurezza da tutti gli esseri, eccettutine gli nomini. Per questo favore a lui concesso non ha egli a temere offesa da alcuna parte, fuorchè dall' uomo, perciò, assumendo la natura umana, costui tu uccidi. Egli, il peggior di tutti i Racsasi, insano per la forza che gli infonde il dono avuto, da travaglio ai Devi ed ai Gaudharvi, ai Risci, ai Muni ed ai mortali. Egli, sicuro da morte pel favore ottenuto, è turbatore dei sacrifizj, nemico ed uccisor dei Brahmi, divoratore degli uomini, peste del mondo. Da lui furono assaliti re coi loro carri ed elefanti; altri percossi e fugati si dispersero per ogni dove. Da lui furono divorati Risci ed Apsarase: egli insomma oltracotato continuamente e quasi per ischerzo tutti travaglia i sette mondi. Perciò, O terribile ai nemici è stabilita la morte di costui per opra d'un uomo; poich' un di per superbia del dono tutti sprezzò gli uomini. Tu, O supremo fra i Numi, dei, umanandoti, estirpare questo tremendo, superbo Ravano, oltracotato, a noi nemico, terrore e flagello dei penitenti.
GORRESIO.
XIV.
De nouveau Rishyaçringa tint ce langage au Monarque: "Je vais célébrer un autre sacrifice, afin que le ciel accorde à tes voeux les enfants que tu souhaites." Cela dit, cherchant le bonheur du roi et pour l'accomplissement de son désir, le fils puissant de Vibhándaka se mit à célébrer ce nouveau sacrifice.
Là auparavant, étaient venus déjà recevoir une part de l'offrande les Dieux, accompagnés des Gaudharvas, et les Siddhas avec les Mounis divins, Brahma, le monarque des Souras, l'immuable S'iva, et l'auguste Náráyana, et les quatre gardiens vigilants du monde, et les mères des Immortels, et tous les Dieux, escortés des Yakshas, et le maître éminent du ciel, Indra, qui se manifestait aux yeux, environné par l'essaim des Maroutes. Alors ce jeune anachorète avait supplié tous les Dieux, que le desir d'une part dans l'offrande avait conduits à l' açwamédha, cette grande cérémonie de ce roi magnanime; et, dans ce moment, l' époux de S'ántá les conjurait ainsi pour la seconde fois: "Cet homme en prières, c'est le roi Daçaratha, qui est privé de fils. Il est rempli d' une foi vive; il s'est infligé de pénibles austérités; il vous a déjà servi, divinités augustes, le sacrifice d'un açwa-médha, et maintenant il s'étudie encore à vous plaire avec ce nouveau sacrifice dans l'espérance que vous lui donnerez les fils, où tendent ses désirs. Versez donc sur lui votre bienveillance et daignez sourire à son voeu pour des fils. C'est pour lui que moi ici, les mains jointes, je vous adresse à tous mes supplications: envoyez-lui quatre fils, qui soient vantés dans les trois mondes!"
"Oui! répondirent les Dieux au fils suppliant du rishi; tu mérites que nous t'écoutions avec faveur, toi, brahme saint, et même, en premier lieu, ce roi. Comme récompense de ces différents sacrifices, le monarque obtendra cet objet le plus cher de ses désirs."
Ayant aussi parlé et vu que le grand saint avait mis fin suivant les rites à son pieux sacrifice, les Dieux, Indra à leur tête, s'évanouissent dans le vide des airs et se rendent vers l'architecte des mondes, le souverain des créatures, le donateur des biens, vers Brahma enfin, auquel tous, les mains jointes, ils adressent les paroles suivantes: "O Brahma, un rakshasa, nommé Råvana, tourne au
p. 515
mal les grâces, qu'il a reçues de toi. Dans son orgueil, il nous opprime tous; il opprime avec nous les grands anchorètes, qui se font un bonheur des macérations: car jadis, ayant su te plaire, O Bhagavat, il a reçu de toi ce don incomparable. "Oui, as-tu dit, exauçant le voeu du mauvais Génie; Dieu. Yaksha ou Démon ne pourra jamais causer ta mort!" Et nous, par qui ta parole est respectée, nous avons tout supporté de ce roi des rakshasas, qui écrase de sa tyrannie les trois mondes, ou il promène l'injure impunément. Enorgueilli de ce don victorieux, il opprime indignement les Dieux, les rishis, les Yakshas, les Gandharvas, les Asouras et les enfants de Manon. Là ou se tient Râvana, la peur empéche le soleil d'échauffer, le vent craint de souffler, et le feu n'ose flamboyer. A son aspect, la guirlande même des grands flots tremble au sein de la mer. Aceablé par sa vigueur indomptable, Kouvéra défait lui a cédé Lanká. Suave-nous donc, ô toi, qui reposes dans le bonheur absolu; sauve-nous de Râvana, le fléau des mondes. Daigne, ô toi, qui souris aux voeux du suppliant, daigne imaginer un expedient pour ôter la vie à ce cruel Démon." Les Dieux ayant ainsi dénoncé leurs maux à Brahma, il réfléchit un instant et leur tint ce langage: "Bien, voici que j'ai découvert un moyen pour tuer ce Génie scélérat. Que ni les Dieux, a-t-il dit, ni les rishis, ni les Gandharvas ni les Yakshas, ni les rakshasas, ni les Nágas même ne puissent me donner la mort! Soit lui ai-je répondu. Mais, par dédain pour la force humaine, les hommes n'ont pas été compris dans sa demande. C'est donc par la main d' un homme, qu'il faut immoler ce méchant." Ainsi tombée de la bouche du créateur, cette parole salutaire satisfit pleinement le roi des habitants du ciel et tous les Dieux avec lui. Lá, dans ce même instant, survint le fortuné Visnou, revêtu d' une splendeur infinie; car c'était a lui, que Brahma avait pensé dans son âme pour la mort du tyran. Celui-ci donc avec l'essaim des Immortels adresse à Vishnou ces paroles: "Meurtrier de Madhou, comrae tu aimes á tirer de l' affliction les êtres malheureux, nous te supplions, nous qui sommes plongés dans la tristesse, Divinité auguste, sois notre asyle!" "Dites! reprit Vishnou; que dois-je faire? "Ayant oui les paroles de l' ineffable, tous les Dieux repondirent: "Il est un roi nommé Daçaratha; il a embrassé une très-duré pénitence; il a célébré même le sacrifice d'un açwa-medha, parce qu'il n'a point de fils et qu'il veut en obtenir du ciel. Il est inébranlable dans sa piéte, il est vanté pour ses vertus; la justice est son caractère, la verite est sa parole. Acquiesce donc à notre demande, ô toi, Vishnou, et consens à naître comme son fils. Divisé en quatre portions de toi-même, daigne, ô toi qui foules aux pieds tes ennemis, daigne t' incarner dans le sein de ses trois épouses, belles comme la déesse de la beauté." Náráyana, le maître, non, perceptible aux sens, mais qui alors s' était rendu visible, Náráyana répondit cette parole salutaire aux Dieux, qui i invitaient à cet heroique avátara. Quelle chose, une fois revêtu de cette incarnation, faudra-t-il encore que je fasse pour vous, et de quelle part vient la terreur, qui vous trouble ainsi?' A ces mots du grand Vishnou: "C'est le démon Rávana, reprirent les Dieux; c'est lui, Vishnou, cette désolation des mondes, qui nous inspire un tel effroi. Enveloppe-toi d' un corps, humain, et qu'il te plaise arrâcher du monde cette blessante epine; car nul autre que toi parmi les habitants du ciel n'est capable d'immoler ce pécheur. Sache que longtemps il s'est imposé la plus austére pénitence, et que par elle il s'est rendu agreable au suprême ayeul de toutes les créatures. Aussi le distributeur ineffable des gràces lui a-t-il accordé ce don insigne d'être invulnérable à tous les êtres, l'
p. 516
homme seul excepté. Puisque, doué ainsi de cette faveur, la mort terrible et s*ûre ne peut venir à lui de nulle autre part que de l'homme, va, dompteur puissant de tes ennemis, va dans la condition humaine, et tue-le. Car ce don, auquel on ne peut résister, élevant au plus haut point l'ivresse de sa force, le vil rakshasa, tourmente les Dieux, les rishis, les Gandharvas, les hommes sanctifiés par la pénitence; et, quoique, destructeur des sacrifices, lacérateur des Saintes E*critures, ennemi des brahmes, dévorateur des hommes, cette faveur incomparable sauve de la mort Rávana le triste fléau des mondes. Il ose attaquer les rois, que défendant les chars de guerre, que remparent les élephants: d'autres blessés et mis en fuite, sont dissipés ça et là devant lui. Il a dévoré des saints, il a dévoré même une foule d'apsaras. Sans cesse, dans son délire, il s'amuse à tourmenter les sept mondes. Comme on vient de nous apprendre qu' il n' a point daigné parler d'eux ce jour, que lui fut donnée cette faveur, dont il abuse, entre dans un corps humain, ô toi, qui peux briser tes ennemis, et jette sans vie à tes pieds, roi puissant des treize Dieux, ce Rávana superbe, d'une force épouvantable, d'un orgueil immense, l'ennemi de tous les ascètes, ce ver, qui les ronge, cette cause de leurs gémissements."
Ici, dans le premier tome du saint Râmâyana, Finit le quatorzième chapitre, nommé: UN EXPÉDIENT POUR TUER RÁVANA.
HIPPOLYTE FAUCHE.
UTTARAKÁNDA.
The Rámáyan ends, epically complete, with the triumphant return of Ráma and his rescued queen to Ayodhyá and his consecration and coronation in the capital of his forefathers. Even if the story were not complete, the conclusion of the last Canto of the sixth Book, evidently the work of a later hand than Válmíki's, which speaks of Ráma's glorious and happy reign and promises blessings to those who read and hear the Rámáyan, would be sufficient to show that, when these verses were added, the poem was considered to be finished. The Uttarakánda or Last Book is merely an appendix or a supplement and relates only events antecedent and subsequent to those described in the original poem. Indian scholars however, led by reverential love of tradition, unanimously ascribe this Last Book to Válmíki, and regard it as part of the Ráamáyan.
Signor Gorresio has published an excellent translation of the Uttarakánda, in Italian prose, from the recension current in Bengal; 1 and Mr. Muir has epitomized a portion of the book in the Appendix to the Fourth Part of his Sanskrit Texts (1862). From these scholars I borrow freely in the following pages, and give them my hearty thanks for saving me much wearisome labour.
p. 517
"After Ráma had returned to Ayodhyá and taken possession of the throne, the rishis [saints} assembled to greet him, and Ágastya, in answer to his questions recounted many particulars regarding his old enemies. In the Krita Yuga (or Golden Age) the austere and pious Brahman rishi Pulastya, a son of Brahmá, being teased with the visits of different damsels, proclaimed that any one of them whom he again saw near his hermitage should become pregnant. This had not been heard by the daughter of the royal rishi Trinavindu, who one day came into Pulastya's neighbourhood, and her pregnancy was the result (Sect. 2, vv. 14 ff.). After her return home, her father, seeing her condition, took her to Pulastya, who accepted her as his wife, and she bore a son who received the name of Vis'ravas. This son was, like his father, an austere and religious sage. He married the daughter of the muni Bharadvája, who bore him a son to whom Brahmá gave the name of Vais'ravan--Kuvera (Sect. 3, vv. I ff). He performed austerities for thousands of years, when he obtained from Brahmá as a boon that he should be one of the guardians of the world (along with Indra, Varuna, and Yáma) and the god of riches. He afterwards consulted his father Vis'ravas about an abode, and at his suggestion took possession of the city of Lanká, which had formerly been built by Vis'vakarman for the Ráxasas, but had been abandoned by them through fear of Vishnu, and was at that time unoccupied. Ráma then (Sect. 4) says he is surprised to hear that Lanká had formerly belonged to the Ráxasas, as he had always understood that they were the descendants of Pulastya, and now he learns that they had also another origin. He therefore asks who was their ancestor, and what fault they had committed that they were chased away by Vishnu. Àgastya replies that when Brahmá created the waters, he formed certain beings,--some of whom received the name of Ráxasas,--to guard them. The first Ráxasa kings were Heti and Praheti. Heti married a sister of Kála (Time). She bore him a son Vidyutkes'a, who in his turn took for his wife Lankatankatá, the daughter of Sandhyá (V. 21). She bore him a son Sukes'a, whom she abandoned, but he was seen by S'iva as he was passing by with his wife Párvatí, who made the child as old as his mother, and immortal, and gave him a celestial city. Sukes'a married a Gandharví called Devavatí who bore three sons, Mályavat, Sumáli and Máli. These sons practised intense austerities, when Brahmá appeared and conferred on them invincibility and long life. They then harassed the gods. Vis'vakarman gave them a city, Lanká, on the mountain Trikúta, on the shore of
p. 518
the southern ocean, which he had built at the command of Indra....The three Ráxasas, Mályavat and his two brothers, then began to oppress the gods, rishis, etc.; who (Sect. 6, v.1 ff.) in consequence resort for aid to Mahádeva, who having regard to his protégé Sukes'a the father of Mályavat, says that he cannot kill the Ráxasas. but advises the suppliants [*supplicants?*} to go to Vishnu, which they do, and receive from him a promise that he will destroy their enemies. The three Ráxasa kings, hearing of this, consult together, and proceed to heaven to attack the gods. Vishnu prepares to meet them. The battle is described in the seventh section. The Ráxasas are defeated by Vishnu with great slaughter, and driven back to Lanká, one of their leaders, Máli, being slain. Mályavat remonstrates with. Vishnu, who was assaulting the rear of the fugitives, for his unwarrior-like conduct, and wishes to renew the combat (Sect. 8, v. 3 ff.). Vishnu replies that he must fulfil his promise to the gods by slaying the Ráxasas, and that he would destroy them even if they fled to Pátála. These Ráxasas, Agastya says, were more powerful than Rávana, and, could only be destroyed by Náráyana, i.e. by Ráma himself, the eternal, indestructible god. Sumáli with his family lived for along time in Pátála, while Kuvera dwelt in Lanká. In section 9 it is related that Sumáli once happened to visit the earth, when he observed Kuvera going in his chariot to see his father Vis'ravas. This leads him to consider how he might restore his own fortunes. He consequently desires his daughter Kaikasí to go and woo Vis'ravas, who receives her graciously. She becomes the mother of the dreadful Rávana, of the huge Kumbhakarna, of Súrpanakhá, and of the righteous Vibhíshana, who was the last son. These children grow up in the forest. Kumbhakarna goes about eating rishis. Kuvera comes to visit his father, when Kaikasí takes occasion to urge her son Rávana to strive to become like his brother (Kuvera) in splendour. This Rávana promises to do. He then goes to the hermitage of Gokarna with his brothers to perform austerity. In section 10 their austere observances are described: after a thousand years' penance Rávana throws his head into the fire. He repeats this oblation nine times after equal intervals, and is about to do it the tenth time, when Brahmá appears, and offers a boon. Rávana asks immortality, but is refused. He then asks that he may be indestructible by all creatures more powerful than men; which boon is accorded by Brahmá together with the recovery of all the heads he had sacrificed and the power of assuming any shape he pleased. Vibhíshana asks as his boon that "even amid the greatest calamities he may think only of righteousness, and that the weapon of Brahmá may appear to him unlearnt, etc. The god grants his request, and adds the gift of immortality. When Brahmá is about to offer a boon to Kumbhakarna, the gods interpose, as, they say, he had eaten seven Apsarases and ten followers of Indra, besides rishis and men; and beg that under the guise of a boon stupefaction may be inflicted on him. Brahmá thinks on Sarasvatí, who arrives and, by Brahmá's command, enters into Kumbhakarna's mouth that she may speak for him. Under this influence he asks that he may receive the boon of sleeping for many years, which is granted. When however Sarasvatí has left him, and he recovers his own consciousness, he perceives that he has been deluded. Kuvera by his father's advice, gives up the city of Lanká to Rávana." 1 Rávana marries (Sect. 12,) Mandodarí the beautiful daughter of the Asur Maya whose
p. 519
name has several times occurred in the Rámáyan as that of an artist of wonderful skill. She bears a son Meghanáda or the Roaring Cloud who was afterwards named Indrajit from his victory over the sovereign of the skies. The conquest of Kuvera, and the acquisition of the magic self-moving chariot which has done much service in the Rámáyan, form the subject of sections XIII., XIV. and XV. "The rather pretty story of Vedavatí is related in the seventeenth section, as follows: Rávana in the course of his progress through the world, comes to the forest on the Himálaya, where he sees a damsel of brilliant beauty, but in ascetic garb, of whom he straightway becomes enamoured. He tells her that such an austere life is unsuited to her youth and attractions, and asks who she is and why she is leading an ascetic existence. She answers that she is called Vedavatí, and is the vocal daughter of Vrihaspati's son, the rishi Kus'adhvája, sprung from him during his constant study of the Veda. The gods, gandharvas, etc., she says, wished that she should choose a husband, but her father would give her to no one else than to Vishnu, the lord of the world, whom he desired for his son-in-law. Vedavati then proceeds: "In order that I may fulfil this desire of my father in respect of Náráyana, I wed him with my heart. Having entered into this engagement I practise great austerity. Náráyana and no other than he, Purushottama, is my husband. From the desire of obtaining him, I resort to this severe observance. Rávana's passion is not in the least diminished by this explanation and he urges that it is the old alone who should seek to become distinguished by accumulating merit through austerity, prays that she who is so young and beautiful shall become his bride; and boasts that he is superior to Vishnu. She rejoins that no one but be would thus contemn that deity. On receiving this reply he touches the hair of her head with the tip of his finger. She is greatly incensed, and forthwith cuts off her hair and tells him that as he has so insulted her, she cannot continue to live, but will enter into the fire before his eyes. She goes on "Since I have been insulted in the forest by thee who art wicked-hearted, I shall be born again for thy destruction. For a man of evil desire cannot be slain by a woman; and the merit of my austerity would be lost if I were to launch a curse against thee. But if I have performed or bestowed or sacrificed aught may I be born the virtuous daughter, not produced from the womb, of a righteous man." Having thus spoken she entered, the blazing fire. Then a shower of celestial flowers fell (from every part of the sky). It is she, lord, who, having been Vedavatí in the Krita age, has been born (in the Treta age) as the daughter of the king of the Janakas, and (has become) thy [Ráma's] bride; for thou art the eternal Vishnu. The mountain-like enemy who was [virtually] destroyed before by her wrath, has now been slain by her having recourse to thy superhuman energy." On this the commentator remarks: "By this it is signified that Sítá was the principal cause of Rávana's death; but the function of destroying him is ascribed to Ráma." On the words,"thou art Vishnu," in the preceding verse the same commentator remarks: "By this it is clearly affirmed that Sítá was Laxmí. This is what Parás'ara says: "In the god's life as Ráma, she became Sítá, and in his birth as Krishna [she became] Rukminí." 1
In the following section (XVIII.) "Rávana is described as violently interrupting a sacrifice which is being performed by king Marutta, and the assembled
p. 520
gods in terror assume different shapes to escape; Indra becomes a peacock, Yama a crow, Kuvera a lizard, and Varuna a swan; and each deity bestows a boon on the animal he had chosen. The peacock's tail recalls Indra's thousand eyes; the swan's colour becomes white, like the foam of the ocean (Varuna being its lord); the lizard obtains a golden colour; and the crow is never to die except when killed by a violent death, and the dead are to enjoy the funeral oblations when they have been devoured by the crows." 1
Rávan then attacks Arjuna or Kárttavírya the mighty king of Máhishmati on the banks of the Narmadá, and is defeated, captured and imprisoned by Arjuna. At the intercession of Pulastya (Sect. XXII.) he is released from his bonds. He then visits Kishkindhá where he enters into alliance with Báli the King of the Vánars: "We will have all things in common," says Rávan, "dames, sons, cities and kingdoms, food, vesture, and all delights." His next exploit is the invasion of the kingdom of departed spirits and his terrific battle with the sovereign Yama. The poet in his description of these regions with the detested river with waves of blood, the dire lamentations, the cries for a drop of water, the devouring worm, all the tortures of the guilty and the somewhat insipid pleasures of the just, reminds one of the scenes in the under world so vividly described by Homer, Virgil, and Dante. Yama is defeated (Sect. XXVI.) by the giant, not so much by his superior power as because at the request of Brahmá Yama refrains from smiting with his deadly weapon the Rákshas enemy to whom that God had once given the promise that preserved him. In the twenty-seventh section Rávan goes "under the earth into Pátála the treasure-house of the waters inhabited by swarms of serpents and Daityas, and well defended by Varun." He subdues Bhogavati the city ruled by Vásuki and reduces the Nágas or serpents to subjection. He penetrates even to the imperial seat of Varun. The God himself is absent, but his sons come forth and do battle with the invader. The giant is victorious and departs triumphant. The twenty-eighth section gives the details of a terrific battle between Rávan and Mándhátá King of Ayodhya, a distinguished ancestor of Ráma. Supernatural weapons are employed on both sides and the issue of the conflict is long doubtful. But at last Mándhátá prepares to use the mighty weapon "acquired by severe austerities through the grace and favour of Rudra." The giant would inevitably have been slain. But two pre-eminent Munis Pulastya and Gálava beheld the fight through the power given by contemplation, and with words of exhortation they parted King Mándhátá and the sovereign of the Rákshases. Rávan at last (Sect. XXXII.) returns homeward carrying with him in his car Pushpak the virgin daughters of kings, of Rishis, of Daityas, and Gandharvas whom he has seized upon his way. The thirty-sixth section describes a battle with Indra. in which the victorious Meghanáda son of the giant, makes the King of the Gods his prisoner, binds him with his magic art, and carries him away (Sect. XXVII.) in triumph to Lanká. Brahmá intercedes (Sect. XXXVIII.) and Indrajit releases his prisoner *** obtaining in return the boon that sacrifice to the Lord of Fire shall always make him invincible in the coming battle. In sections XXXIX, XL, "we have a legend related to Ráma by the sage Agastya to account for the stupendous strength of the monkey Hanumat, as it had been described in the Rámáyana. Rama naturally wonders (as
p. 521
perhaps many readers of the Rámáyana have done since) why a monkey of such marvellous power and prowess had not easily overcome Báli and secured the throne for his friend Sugríva. Agastya replies that Hanumat was at that time under a curse from a Rishi, and consequently was not conscious of his own might." 1 The whole story of the marvellous Vánar is here given at length, but nothing else of importance is added to the tale already given in the Rámáyana. The Rishis or saints then (Sect. XL.) return to their celestial seats, and the Vánars, Rákshases and bears also (Sect. XLIII.) take their departure. The chariot Pushpak is restored to its original owner Kuvera, as has already been related in the Rámáyan.
The story of Ráma and Sitá is then continued, and we meet with matter of more human interest. The winter is past and the pleasant spring-time is come, and Ráma and Sitá sit together in the shade of the As'oka trees happy as Indra and S'achí when they drink in Paradise the nectar of the Gods. "Tell me, my beloved," says Ráma, "for thou wilt soon be a mother, hast thou a wish in thy heart for me to gratify?" And Sitá smiles and answers: "I long, O son of Raghu, to visit the pure and holy hermitages on the banks of the Ganges and to venerate the feet of the saints who there perform their rigid austerities and live on roots and berries. This is my chief desire, to stand within the hermits' grove were it but for a single day," And Ráma said: "Let not the thought trouble thee: thou shalt go to the grove of the ascetics," But slanderous tongues have been busy in Ayodhyá, and Sitá has not been spared. Ráma hears that the people are lamenting his blind folly in taking back to his bosom the wife who was so long a captive in the palace of Rávan. Ráma well knows her spotless purity in thought, word, and deed, and her perfect love of him; but he cannot endure the mockery and the shame and resolves to abandon his unsuspecting wife. He orders the sad but still obedient Lakshman to convey her to the hermitage which she wishes to visit and to leave her there, for he will see her face again no more. They arrive at the hermitage, and Lakshman tells her all. She falls fainting on the ground, and when she recovers her consciousness sheds some natural tears and bewails her cruel and undeserved lot. But she resolves to live for the sake of Ráma and her unborn son, and she sends by Lakshman a dignified message to the husband who has forsaken her: "I grieve not for myself," she says " because I have been abandoned on account of what the people say, and not for any evil that I have done, The husband is the God of the wife, the husband is her lord and guide; and what seems good unto him she should do even at the cost of her life."
Sitá is honourably received by the saint Válmiki himself, and the holy women of the hermitage are charged to entertain and serve her. In this calm retreat she gives birth to two boys who receive the names of Kus'a and Lava. They are carefully brought up and are taught by Válmiki himself to recite the Rámáyan. The years pass by: and Ráma at length determines to celebrate the As'vamedha or Sacrifice of the Steed. Válmiki, with his two young pupils, attends the ceremony, and the unknown princes recite before the delighted father the poem which recounts his deeds. Ráma inquires into their history and recognizes them as his sons. Sitá is invited to return and solemnly affirm her innocence before the great assembly.
"But Sitá's heart was too full; this second ordeal was beyond even her. power to submit to, and the poet rose above the ordinary Hindu level of women
p. 522
when be ventured to paint her conscious purity as rebelling: "Beholding all the spectators, and clothed in red garments, Sítá clasping her hands and bending low her face, spoke thus in a voice choked with tears: 'as I, even in mind, have never thought of any other than Ráma, so may Mádhaví the goddess of Earth, grant me a hiding-place.' As Sítá made this oath, lo! a marvel appeared. Suddenly cleaving the earth, a divine throne of marvellous beauty rose up, borne by resplendent dragons on their heads: and seated on it, the goddess of Earth, raising Sítá with her arm, said to her, 'Welcome to thee!' and placed her by her side. And as the queen, seated on the throne, slowly descended to Hades, a continuous shower of flowers fell down from heaven on her head." 1
"Both the great Hindu epics thus end in disappointment and sorrow. In the Mahábhárata the five victorious brothers abandon the hardly won throne to die one by one in a forlorn pilgrimage to the Himálaya; and in the same way Ráma only regains his wife, after all his toils, to lose her. It is the same in the later Homeric cycle-the heroes of the Iliad perish by ill-fated deaths. And even Ulysses, after his return to Ithaca, sets sail again to Thesprotia, and finally falls by the hand of his own son. But in India and Greece alike this is an afterthought of a self-conscious time, which has been subsequently added to cast a gloom on the strong cheerfulness of the heroic age." 2
"The termination of Ráma's terrestrial career is thus told in Sections 116 ff. of the Uttarakánda. Time, in the form of an ascetic, comes to his palace gate, and asks, as the messenger of the great rishi (Brahmá) to see Ráma. He is admitted and received with honour, but says, when he is asked what he has to communicate, that his message must be delivered in private, and that any one who witnesses the interview is to lose his life. Ráma informs Laxmana of all this, and desires him to stand outside. Time then tells Ráma that he has been sent by Brahmá, to say that when he (Ráma, i.e. Vishnu) after destroying the worlds was sleeping on the ocean, he had formed him (Brahmá) from the lotus springing from his navel, and committed to him the work of creation; that he (Brahmá) had then entreated Ráma to assume the function of Preserver, and that the latter had in consequence become Vishnu, being born as the son of Aditi, and had determined to deliver mankind by destroying Rávana, and to live on earth ten thousand and ten hundred years; that period, adds Time, was now on the eve of expiration, and Ráma could either at his pleasure prolong his stay on earth, or ascend to heaven and rule over the gods, Ráma replies, that he had been born for the good of the three worlds, and would now return to the place whence he had come, as it was his function to fulfil the purposes of the gods. While they are speaking the irritable rishi Durvásas comes, and insists on seeing Ráma immediately, under a threat, if refused, of cursing Ráma and all his family.
Laxmana, preferring to save his kinsman, though knowing that his own death must he the consequence of interrupting the interview of Ráma with Time, enters the palace and reports the rishi's message to Ráma. Ráma comes out, and
p. 523
when Durvásas has got the food he wished, and departed, Ráma reflects with great distress on the words of Time, which require that Laxmana should die. Laxmana however exhorts Ráma not to grieve, but to abandon him and not break his own promise. The counsellors concurring in this advice, Ráma abandons Laxmana, who goes to the river Sarayú, suppresses all his senses, and is conveyed bodily by Indra to heaven. The gods are delighted by the arrival of the fourth part of Vishnu. Ráma then resolves to install Bharata as his successor and retire to the forest and follow Laxmana. Bharata however refuses the succession, and determines to accompany his brother. Ráma's subjects are filled with grief, and say they also will follow him wherever he goes. Messengers are sent to S'atrughna, the other brother, and he also resolves to accompany Ráma; who at length sets out in procession from his capital with all the ceremonial appropriate to the "great departure," silent, indifferent to external objects, joyless, with S'rí on his right, the goddess Earth on his left, Energy in front, attended by all his weapons in human shapes, by the Vedas in the forms of Brahmans, by the Gáyatri, the Omkára, the Vashatkára, by rishis, by his women, female slaves, eunuchs, and servants. Bharata with his family, and S'atrughna, follow together with Brahmans bearing the sacred fire, and the whole of the people of the country, and even with animals, etc., etc. Ráma, with all these attendants, comes to the banks of the Sarayú. Brahmá, with all the gods and innumerable celestial cars, now appears, and all the sky is refulgent with the divine splendour, Pure and fragrant breezes blow, a shower of flowers falls. Ráma enters the waters of the Sarayú; and Brahmá utters a voice from the sky, saying: "Approach, Vishnu; Rághava, thou hast happily arrived, with thy godlike brothers. Enter thine own body as Vishnu or the eternal ether. For thou art the abode of the worlds: no one comprehends thee, the inconceivable and imperishable, except the large-eyed Máyá thy primeval spouse." Hearing these words, Ráma enters the glory of Vishnu with his body and his followers. He then asks Brahmá to find an abode for the people who had accompanied him from devotion to his person, and Brahmá appoints them a celestial residence accordingly." 1
Next: Pages: APPENDICES PAGES 524-552
The Ramayana (/rɑːˈmɑːjənə/; Sanskrit: रामायणम्, Rāmāyaṇam [rɑːˈmɑːjəɳəm]) is an ancient Indian epic poem which narrates the struggle of the divine prince Rama to rescue his wife Sita from the demon king Ravana. Along with the Mahabharata, it forms the Hindu Itihasa.
The epic, traditionally ascribed to the Hindu sage Valmiki, narrates the life of Rama, the legendary prince of the Kosala Kingdom. It follows his fourteen-year exile to the forest from the kingdom, by his father King Dasharatha, on request of his second wife Kaikeyi. His travels across forests in India with his wife Sita and brother Lakshmana, the kidnapping of his wife by Ravana, the demon king of Lanka, resulting in a war with him, and Rama's eventual return to Ayodhya to be crowned king.
There have been many attempts to unravel the epic's historical growth and compositional layers; various recent scholars' estimates for the earliest stage of the text range from the 7th to 4th centuries BCE, with later stages extending up to the 3rd century CE. Wikipedia
“God / Brahman Speaking To Anne Terri Through The Holy Spirit: Today is August 25, 2018, and I have Asked Anne to begin to place The Ramayana within Our Research Library, for future links to research areas within. AMEN”
*© NOTICE OF ATTRIBUTION
Scanned at sacred-texts.com by John B. Hare. OCRed and Proofed at Distributed Proofing, Juliet Sutherland, Project Manager. Post-processing, computer programming, and additional proofreading by John B. Hare at sacred-texts.com. This text is in the public domain. These files may be used for any non-commercial purpose provided this notice of attribution is left intact.
Note: This verse translation by Griffith...was scanned in 2000 from an original copy, which had very poor typesetting. Due to the difficulty of converting this 600 page text to etext, the project was put on hold for several years until OCR technology matured. Finally in 2003, the text was OCR-ed and proofed at Distributed Proofing. However, despite best efforts, there are several places in this text where the proofing was difficult or impossible. These are indicated by asterisks or (illegible). We are in the process of cleaning up these issues and hope to have a definitive version of this text at some point. In the meantime we hope you enjoy this epic, which is one of the most popular tales of Indian mythology.
Scanned at sacred-texts.com by John B. Hare. OCRed and Proofed at Distributed Proofing, Juliet Sutherland, Project Manager. Post-processing, computer programming, and additional proofreading by John B. Hare at sacred-texts.com. This text is in the public domain. These files may be used for any non-commercial purpose provided this notice of attribution is left intact.
Note: This verse translation by Griffith...was scanned in 2000 from an original copy, which had very poor typesetting. Due to the difficulty of converting this 600 page text to etext, the project was put on hold for several years until OCR technology matured. Finally in 2003, the text was OCR-ed and proofed at Distributed Proofing. However, despite best efforts, there are several places in this text where the proofing was difficult or impossible. These are indicated by asterisks or (illegible). We are in the process of cleaning up these issues and hope to have a definitive version of this text at some point. In the meantime we hope you enjoy this epic, which is one of the most popular tales of Indian mythology.